W ramach pogoni za pracą zdarzyło mi się bywać, kilkukrotnie, na grupowych spotkaniach rekrutacyjnych. Kilkanaście osób, z imiennymi tabliczkami przypiętymi boleśnie do piersi, siedzi sobie dookoła stołu a przedstawiciel firmy wyznacza im zadania. I tak: używając balonika i cienkiej nitki proszę sprowadzić bezpiecznie jajko na podłogę. Albo: używając makaronu i ptysia proszę zbudować drapacz chmur. Liczy się oczywiście czas. Jajko musi opadać miarowo i majestatycznie, ale już za to drapacz chmur powinien rosnąć w górę w tempie piorunującym i wbrew wszelkim prawom fizyki. Kandydaci, z wywieszonymi z przejęcia językami, pracują w grupach i wymieniają fachowe uwagi. Efekty grupowych starań cieszą przedstawiciela firmy: wkrótce podłoga zasłana jest żółtkami pechowych spadochroniarzy a budowa drapacza chmur kończy się na fundamentach. A po dwóch tygodniach otrzymuję list z działu rekrutacji firmy: przykro nam, drogi kandydacie, ale nie otrzymasz posady. Efekty prac twojej grupy zakończyły się fiaskiem. A twój poziom zaangażowania w grupie, w celu osiągnięcia tej porażki, nie był, w naszej ocenie, wystarczająco zadowalający.
Komentarze